১৮৯৮ চনৰ ২৩ মাৰ্চত নলিনী বালা দেৱী জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল। তেওঁৰ পিতৃ নবীন চন্দ্ৰ বৰদলৈ আছিল এজন বিখ্যাত স্বাধীনতা সংগ্ৰামী আৰু ৰাজনীতিবিদ। সৰুৰে পৰা নলিনী বালা সাহিত্যৰ প্ৰতি প্ৰৱল আছিল আৰু পিতৃৰ পৰা দেশৰ বাবে কিবা এটা কৰাৰ আবেগ লাভ কৰিছিল। মাত্ৰ দহ বছৰ বয়সত তেওঁ 'পিতৃ' শীৰ্ষক কবিতা লিখিছিল। তেওঁৰ পিতৃ আছিল নাৰীৰ অধিকাৰৰ পোষক। কিন্তু পিছৰ কেইবছৰমানত তেওঁৰ জীৱনত ঘটা ঘটনাবোৰে তেওঁৰ জীৱন আৰু সাহিত্যৰ সোঁত বহু পৰিমাণে সলনি কৰি পেলালে। সেই সময়ৰ সামাজিক পৰম্পৰা অনুসৰি ১২ বছৰ বয়সত বিবাহপাশত আবদ্ধ হয়। তেওঁলোকৰ চাৰিটা সন্তান আছিল যদিও আঠ বছৰৰ পিছত ১৯১৭ চনত তেওঁৰ স্বামীৰ মৃত্যু হয়। তেওঁৰ সৰু পুত্ৰ দুজনকো অতি সোনকালে হেৰুৱাইছিল। ১৯২২ চনত ইংৰাজৰ বিৰুদ্ধে আন্দোলনত অংশ লোৱাৰ অপৰাধত পিতৃ জেলত ভৰ্তি হয়। তেওঁৰ পুত্ৰক জীৱিত অৱস্থাত জ্বলাই দিয়া হ’ল। এই সকলোবোৰৰ সৈতে সংগ্ৰাম কৰি নলিনী বালা দেৱীয়ে কাব্য জগতত আশ্ৰয় ল’লে। তেওঁৰ কবিতাবোৰ ট্ৰেজেডী, দেশপ্ৰেম আৰু ভক্তিবোধেৰে ভৰা আছিল। কাৰাবন্দী পিতৃলৈও চিঠি লিখিছিল। আধ্যাত্মিকতা আৰু দেশপ্ৰেম তেওঁৰ ৰচনাৰ দুটা প্ৰধান বিষয়বস্তু আছিল। তেওঁৰ বাবে দেশপ্ৰেম আছিল মানৱতাৰ বাসস্থানৰ দৰে। পিতৃ আৰু জাতিৰ প্ৰতি থকা সমৰ্পণৰ পৰা অনুপ্ৰাণিত হৈ তেওঁ পিতৃৰ এক উৎকৃষ্ট জীৱনী ৰচনা কৰে। পিতৃৰ দেশপ্ৰেমৰ মনোভাৱ গ্ৰহণ কৰি তেওঁ কিছুমান দেশপ্ৰেমমূলক কবিতা লিখিছিল, য’ত জাতি আৰু ইয়াৰ গৌৰৱময় অতীতৰ প্ৰতি তেওঁৰ প্ৰেম সম্পূৰ্ণ তীব্ৰতা আৰু শক্তিৰে প্ৰকাশ পাইছিল। তেওঁৰ লেখাৰ এটা আমোদজনক দিশ হ’ল তেওঁ অসমৰ সৌন্দৰ্য্যৰ লগতে ভাৰতৰ সৌন্দৰ্য্যৰ বিষয়েও বৰ্ণনা কৰিছিল। ভাৰত, ৰবীন্দ্ৰ তৰ্পন, মহানদাৰ আত্মা কাহিনী (ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ জীৱনী)।।

তেওঁৰ সাহিত্যিক উত্তৰাধিকাৰ আজিও অসমীয়া সাহিত্যত জীয়াই আছে। ১৯৫৭ চনত ভাৰত চৰকাৰে তেওঁক সাহিত্যলৈ আগবঢ়োৱা অৱদানৰ বাবে পদ্মশ্ৰী সন্মানেৰে সম্বৰ্ধনা জনায়। তেখেতে ১৯৬৮ চনত "অলকানন্দ" (১৯৬৪)ৰ কবিতা সংকলনৰ বাবে সাহিত্য অকাডেমী বঁটাও লাভ কৰে। পদ্মশ্ৰী বঁটা লাভ কৰা প্ৰথমগৰাকী মহিলা অসমীয়া কবি আৰু অসম সাহিত্য সভাৰ সভাপতিত্ব কৰা প্ৰথমগৰাকী মহিলা

 ১৯২৮ চনত তেওঁৰ প্ৰথম কবিতা পুথি সন্ধিয়াৰ সুৰ প্ৰকাশ পায়। পৰৱৰ্তী সময়ত ক্ৰমে ১৯৪৬ আৰু ১৯৫১ চনত কলিকতা বিশ্ববিদ্যালয় আৰু গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ে এই কবিতা পুথিখন পাঠ্যপুথি হিচাপে গ্ৰহণ কৰে।