অতীত ইতিহাস 

   নৃতাত্ত্বিক দৃষ্টিকোণৰ পৰা কাৰবিসকল মংগোলীয় আৰু ভাষাতাত্ত্বিক দিশৰ পৰা তিব্বত-বৰ্মীয় গোটৰ অন্তৰ্ভুক্ত৷ তিব্বত-বৰ্মী ভাষা ব্যৱহাৰকাৰী বিভিন্ন লোক-সমষ্টিৰ মূল বসতিস্থল আছিল পশ্চিম চীনৰ য়াংছিকিয়াং আৰু হোৱাংহো নদীৰ অৱবাহিকা অঞ্চল৷ উক্ত স্থানসমূহৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰ, চিন্দুইন, ইৰাৱতী নদীৰ নিম্নাংশলৈ নামি আহি তেওঁলোকে ভাৰত আৰু ম্যানমাৰত প্ৰৱেশ কৰিছিল৷ মধ্য এছিয়াৰ পৰা এসময়ত ঘটা প্ৰব্ৰজনৰ টৌত অন্যান্যসকলৰ লগতে কাৰবিসকলো অসমভূমি পাইছিলহি৷ লিখিত তথ্যৰ উপৰি প্ৰত্নতাত্ত্বিক অৱশেষ আদিৰ অভাৱত কাৰবিসকলৰ আদিম বসতিৰ স্থান-কাল নিৰ্ণয় কৰাটো সহজসাধ্য নহয়৷ পুৰণা ঘটনাৱলী আৰু বুৰঞ্জীসমূহত বিক্ষিপ্তভাৱে পোৱা তথ্যসমূহে এই মানুহখিনিৰ বিষয়ে কিছু কথা জানিবলৈ দিয়ে৷ কিন্তু সেই প্ৰসংগ-নিৰ্দেশ বা নথিসমূহৰ পৰাও কালক্ৰমিক ঘটনাপ্ৰৱাহ উদ্ঘাটন কৰাটো অতি কঠিন৷ তেওঁলোকৰ লোক-কথা আৰু লোক-গীতসমূহেই নিৰ্ভৰযোগ্য একমাত্ৰ উৎস য’ৰ পৰা জনগোষ্ঠীটোৰ অতীত ইতিহাস সম্বন্ধে সম্যক ধাৰণা এটা কৰিব পৰা যায়৷ 

আঞ্চলিক বিভাজন 

বাসস্থানৰ দৃষ্টিকোণেৰে কাৰবিসকল তিনিটা গোটত বিভক্ত৷ ‘চিন্‌থং’, ‘ৰংহাং’ আৰু ‘আম্‌ৰি’৷ এই গোটকেইটাক ক্ৰমে চিন্‌থং, নিলিপ-ৰংহাং আৰু আম্‌ৰি মাৰ্‌লং বুলিও জনা যায়৷ সমতলৰ জিলাসমূহত বাস কৰা কাৰবিসকলক ‘ডুমুৰালি’ বোলা হয়৷ মৌলিকভাৱে গোটসমূহ ইটোৰ পৰা সিটো পৃথক নহয় আৰু ফৈদৰ সৈতেও বুজাত খেলিমেলি হোৱা অনুচিত৷ 

সাজ পাৰ আৰু অলংকাৰ  

কাৰ্বি জনগোষ্ঠী অসমৰ সেউজীয়া পাহাৰৰ বুকুত বাস কৰা এটি অন্যতম পুৰণি আদিবাসী জনগোষ্ঠী। এক সময়ত তেওঁলোক মিকিৰ নামেৰে জনাজাত আছিল আৰু তেওঁলোকৰ বাসস্থানক মিকিৰ পাহাৰ বুলি জনা হৈছিল। কিন্তু বৰ্তমান তেওঁলোক কাৰ্বি নামেৰে পৰিচিত, আৰু সেই জিলাখনৰ নামো পৰিবৰ্তন কৰি কাৰ্বি আংলং জিলা হিচাপে নামাকৰণ কৰা হৈছে। 

কাৰ্বি সমাজত তাঁতশাল, যাক তেওঁলোকে ‘পে থেৰাং’ বুলি কয়, এটি বিশেষ স্থানৰূপে গণ্য হয়। ইয়াত তেওঁলোকৰ প্ৰয়োজনীয় বস্ত্ৰ-বাৰণৰ অধিকাংশ উৎপাদন কৰা হয়। কাৰ্বি মহিলা সকলে ‘পিনী’ নামেৰে পৰিচিত মেখেলা পৰিধান কৰে, আৰু এই ‘মাৰবং হমক্ৰি আপিনী’ বিশেষ ভাৱে জনপ্ৰিয়। পিনীৰ ঠিকঠাক পৰিধানৰ বাবে কঁকালৰ ওপৰত ‘ৱামকক’ নামৰ এটি সৰু ফিটা লগোৱা হয়, যাক বিশেষ ফুলৰ চানেকি বা নক্সাৰে সজোৱা হয়। তদুপৰি, কাৰ্বি নাৰীৰ পৰিধানৰ অন্য বৈশিষ্ট্যযুক্ত বস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত পে-ছাৰপী, খন-জাৰী, পে-ছেলেং, আৰু দুকফিৰ্‌ছৰ নাম বিশেষভাৱে উল্লেখযোগ্য। আনহাতে, কাৰ্বি পুৰুষ সকলে পৰিধান কৰা বিশেষ পৰিচয়সূচক বস্ত্ৰ হৈছে ৰিকং (চুৰিয়া), চই (চোলা), আৰু পাগুৰি, যিবোৰ তেওঁলোকৰ সংস্কৃতিত গুৰুত্বপূৰ্ণ স্থান দখল কৰি আছে। 

কাৰ্বিসকলৰ আ-অলংকাৰৰ পৰম্পৰাৰ কথা ক’বলৈ হ’লে তেঁওলোকৰ বিশেষ নিয়ম আৰু সংস্কাৰসমূহ উল্লেখ কৰিব লাগিব। উদাহৰণস্বৰূপে, কাৰবি সমাজত মহিলাসকলক সাধাৰণতে সোণৰ গহণা পৰিধান কৰিবলৈ নিষেধ কৰা হৈছিল, য’ত কেৱল পুৰুষসকলেহে সোণৰ অলংকাৰ পিন্ধিবলৈ অনুমতি পাইছিল।  

কাৰ্বি মহিলাসকলে বিশেষ ধৰণৰ ৰূপৰ গহণা পৰিধান কৰে, যাৰ মাজত “লেক” আটাইতকৈ জনপ্ৰিয়। লেক ৰূপৰ মুদ্ৰা আৰু ৰঙচঙীয়া মণিৰে তৈয়াৰ কৰা হয়। এই গহনাক বিভিন্ন স্থানত বিভিন্ন নামেৰে জনা যায়, যেন ছেৰ আলেক পংটিং, লেক পেংখাৰা, লেক বংহম, আদি  

অন্যফালে, কাৰ্বিবি পুৰুষসকলে সোণৰ গহণা, বিশেষকৈ সোণৰ লেক পৰিধান কৰে, যাৰ পৰম্পৰাগত নাম হৈছে লেকৰোৱে, লেকছ’বাই, আৰু লেকমান্দুলি। 

খাদ্যভাস  

কাৰ্বি জনগোষ্ঠীয় লোক সকলৰ প্ৰিয় খাদ্য হৈছে ভাত। ভাতৰ সৈতে তেওঁলোকে ভিন্ন ধৰণৰ মাংস খায়। কাৰ্বি সকলে দৈনন্দিন জীৱনত খোৱা মাংস সমূহ হৈছে – কুকুৰা, গাহৰি, ছাগলী, চৰাই। এড়ীপলুৰ লেটা, শুকান মাছ আৰু শুকতি খাদ্য হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়। পূজা-পাৰ্বণৰ সময়ত হৰ (মদ) অতি প্ৰয়োজনীয় আৰু সন্মানীয় ৰূপে গ্ৰহণ কৰা হয়।