মণিপুৰৰ সাংস্কৃতিক তন্ত্ৰত গভীৰভাৱে নিহিত হৈ থকা থলুৱা খেল কাং শানবাই সময়ৰ সোঁতত  সৰু-বৰ উভয়কে মোহিত কৰিছে। কিংবদন্তি অনুসৰি এই পৰম্পৰাগত খেলখন প্ৰথমে সাতজন লেইনিংথাউছ (দেৱতা) আৰু সাতগৰাকী লেইমেৰন (দেৱী)য়ে পৃথিৱীৰ সৃষ্টি আৰু উদীয়মান সূৰ্য্য আৰু চন্দ্ৰৰ সৌন্দৰ্য্যৰ স্মৃতিত খেলিছিল। মেইটেই সম্প্ৰদায়ৰ মতে এই খেল পৃথিৱী সৃষ্টিৰ পিছত নতুন জীৱনৰ আৰম্ভণিৰ প্ৰতীক। লেইনিংথাউছ আৰু লেইমেৰনে সাতবাৰ খেলখনত লিপ্ত হোৱাৰ লগে লগে লেইমেৰনসকলে প্ৰতিবাৰেই বিজয়ী হৈ ওলাই আহিছিল, যিয়ে এই উত্তেজিত প্ৰতিযোগিতাখনৰ তাৎপৰ্য্যক আলোকপাত কৰিছিল।

ঐতিহাসিকভাৱে "কাং থাৰো শানাবা"ৰ আৰম্ভণি ১১২২ খ্ৰীষ্টাব্দত ৰাজা লয়টংবাৰ ৰাজত্বকালত হোৱা বুলি জনা যায়, যিটো মণিপুৰী বুৰঞ্জী চেইথাৰন কুম্বাবাত উল্লেখ আছে। এদিন চাহি-হৌবা বা চেইৰাওবা দুপৰীয়া, মণিপুৰী নৱবৰ্ষ, ৰাজা লয়টংবাই এটা চুকত পৰি থকা দুটা কংখিল আৱিষ্কাৰ কৰিলে। এটা কংখিলে আনটো কংখিলত খুন্দা মাৰিবলৈ তেওঁৰ চেষ্টাই এই খেলৰ সৃষ্টি হ'ল। এই খেলত মোহিত হৈ ৰাজা লয়টংবাই নিজৰ ৰাজপৰিয়াল আৰু বহল সমাজৰ লগত চিনাকি কৰাই দিলে।

খেলখন আয়তাকাৰ কোৰ্টত খেলা হয়, যিয়ে ‘জীৱনৰ ক্ষেত্ৰ’ৰ প্ৰতীক, য’ত সাতজনীয়া দুটা দলে সপ্তাহটোৰ দিনবোৰক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে। টাৰ্গেট পইণ্টৰ সৈতে বাহিৰৰ আৰু ভিতৰৰ ৰেখাৰে বৈশিষ্ট্যযুক্ত এই ক’ৰ্টখনে প্ৰতিযোগিতাত কৌশলগত মাত্ৰা যোগ কৰে। কাঙে চুড়ান্ত সীমা অতিক্ৰম কৰাৰ লগে লগে সেই বিশেষ ঠেলা মৰাৰ বাবে এজন খেলুৱৈক "মৃত" বুলি গণ্য কৰা হয়।

প্ৰতিজন খেলুৱৈয়ে নিজৰ নিজৰ কাং লাভ কৰে, ব্যক্তিগত মালিকীস্বত্বৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে। খেলখন আৰম্ভ হয় চেকফেইৰে, য'ত কাঙ নিক্ষেপ কৰা হয়, আৰু লামথা, য'ত খেলুৱৈয়ে বহি থকা অৱস্থাৰ পৰা কাঙক ঠেলি দিয়ে। লক্ষ্যত আঘাতৰ জৰিয়তে স্ক'ৰ লাভ কৰা হয়, শ্বিবা, হানবা, আৰু মাৰাক চাংবাৰ দৰে নিখুঁত নিয়ম আৰু শব্দই খেলৰ জটিলতা নিয়ন্ত্ৰণ কৰে।

মূলতে কাং শানাবাই কেৱল শাৰীৰিক শক্তিক অতিক্ৰম কৰে, ই গভীৰ সাংস্কৃতিক প্ৰতীকবাদক সামৰি লৈছে, মণিপুৰৰ পৰম্পৰাক প্ৰতিফলিত কৰিছে আৰু ৰাজ্যখনৰ চহকী ক্ৰীড়া ঐতিহ্যৰ এক মনোমোহা আভাস প্ৰদান কৰিছে।