আত্মসন্মান এটা ইতিবাচক গুণ আৰু অহংকাৰ এটা নেতিবাচক গুণ। আত্মসন্মানক লালন-পালন কৰিব লাগিব আৰু অহংকাৰক আমি ত্যাগ দিব লাগিব। আত্মসন্মান থকা ব্যক্তিয়ে নিজৰ লগতে আনকো সন্মান কৰে। আনহাতে আৰু অহংকাৰ থকা ব্যক্তি এজনে, আনৰ লগতে নিজক সন্মান নকৰাকৈয়ে আনৰ দ্বাৰা সন্মান পোৱাৰ আশা কৰে।আত্মসন্মান হৈছে আপোনাৰ সেই অংশ যিটো উচ্চ সত্তাৰ সৈতে জড়িত, আনহাতে অহংকাৰ হৈছে সেই আত্মগুৰুত্ববোধ যিটো আপুনি নিজকে আনৰ সৈতে তুলনা কৰিলে অনুভৱ কৰে।আত্মসন্মান, মৰ্যাদা, অহংকাৰ কিছুমান শব্দ ইটোৱে সিটোৰ অতি ঘনিষ্ঠ।এই সকলোবোৰ নিজৰ সৈতে জড়িত।আমি নিজকে যিদৰে চাওঁ, আমি আমাক যিদৰে মূল্য দিওঁ আৰু আনৰ পৰা মূল্য আশা কৰোঁ।আত্মসন্মান আৰু অহংকাৰ দুটা শক্তিশালী শব্দ যিয়ে ব্যক্তিৰ আচৰণ আৰু ব্যক্তিত্বৰ বহুখিনি নিৰ্ধাৰণ কৰে।।‘আত্মসন্মান’ আৰু ‘অহংকাৰ’ৰ পাৰ্থক্য  ইমানেই সূক্ষ্ম যে বৰ্তমান সময়ত কিছু লোকে অহংকাৰকে আত্মসন্মানী বুলি ভ্ৰমৰ অধীনত গোটেই জীৱনটো পাৰ কৰে। তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ তথাকথিত আত্মসন্মানক লৈ বহু গৌৰৱান্বিত হৈ পৰে।

অহংকাৰ আৰু আত্মসন্মানৰ এই সূক্ষ্ম বিভাজন বুজাটো অতি প্ৰয়োজনীয়। মানুহৰ মনত এই সুবিধাজনক গাঁঠিটো ভাঙি ইয়াৰ পৰা মুক্তি পাবলৈ পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা বৃহৎ পৰিসৰত কৰিব লাগে যাতে আমি প্ৰকৃত অৰ্থত আত্মসন্মানেৰে জীয়াই থকাৰ সুযোগ পাওঁ আৰু এই ভ্ৰম ধাৰণাটোৰ পৰা মুক্তি পাওঁ।

অহংকাৰত মানুহে কেৱল নিজক চিনি পায় আৰু এটা শব্দই বুজি উঠে সেইটো হৈছে মই। আনহাতে আত্মসন্মানত আনৰ স্বাৰ্থৰ প্ৰতি সজাগতা থাকে।

যদি গুৰুত্ব দিয়া হয়, তেন্তে অহংকাৰীজনে আনক সৰু বুলি ধৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে আৰু আত্মসন্মানীজনে নিজৰ কামৰ গুৰুত্ব বুজি পায় আৰু ইয়াৰ উপযোগিতাৰ মূল্য জানে।

অহংকাৰীয়ে সদায় নিজৰ কৰ্মৰ সফলতা গণনা কৰে। তেওঁ বেছিভাগেই অতীতৰ জীৱনত থাকে। আনহাতে আত্মসন্মানে অধিক উৎসাহেৰে নতুন পৰিকল্পনা শিকে আৰু কাৰ্যকৰী কৰে।

আত্মসন্মানে মানুহক আত্মনিৰ্ভৰশীল কৰি তোলে। আনহাতে অহংকাৰী ব্যক্তিয়ে সদায় আনৰ ওপৰত কৰ্তৃত্ব প্ৰয়োগ কৰে। তেওঁ অনুভৱ কৰে যে সেয়া তেওঁৰ সন্মুখত থকা ব্যক্তিজনৰ কৰ্তব্য আছিল। দুয়োটা পৰিস্থিতিৰ মাজত অতি সূক্ষ্ম পাৰ্থক্যই দুয়োটাকে ইটোৱে সিটোৰ পৰা পৃথক কৰি ৰাখিছে। এই দুয়োটা গুণ প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ মাজত উপস্থিত, পাৰ্থক্য মাথোঁ আমাৰ চিন্তাধাৰাক অগ্ৰাধিকাৰ দিয়া।

এজন অহংকাৰী ব্যক্তিয়ে নিজৰ স্বাৰ্থৰ বাবে আনক আঘাত দিয়াৰ কথা চিন্তা নকৰে আৰু আত্মসন্মানী ব্যক্তিয়ে আনৰ স্বাৰ্থ মনত ৰাখি নিজৰ অস্তিত্ব ৰক্ষা কৰে।

অহংকাৰে নিজৰ সীমা অতিক্ৰম কৰি আনৰ সীমাত প্ৰৱেশ কৰে, আনহাতে আত্মসন্মানী ব্যক্তিয়ে নিজৰ স্বাৰ্থ আৰু আনৰ স্বাৰ্থৰ সীমাৰ প্ৰতি সদায় সচেতন হৈ থাকে।