মুম্বাইৰ গণেশোৎসৱৰ পবিত্ৰ দিনবোৰত লালবাগচা ৰজাৰ বিষয়ে সৰ্বাধিক চৰ্চা হয়।‌ এই উদযাপন ১৯৩৪ চনত আৰম্ভ হয়। লালবাগচা ৰজাৰ আৰম্ভণিৰ লগত জড়িত আছে এটা আমোদজনক কাহিনী। ১৯০০ চনত এই অঞ্চলত ১০০টা কপাহ কাৰখানা আধিপত্য আছিল যিয়ে ১৯৩০ চনত শিখৰত উপনীত হৈছিল আৰু ইয়াৰ প্ৰভাৱ পৰিছিল আগতে অঞ্চলটোত বাস কৰা লোকসকলৰ জীৱন আৰু জীৱিকাত। সেই সময়ত ইয়াক গিৰাগাঁও বা ‘মিলৰ গাঁও’ বুলিও কোৱা হৈছিল। ১৯৩২ চনত যেতিয়া ঔদ্যোগীকৰণ ঘটিছিল, তেতিয়া আগত থকা লোকসকলৰ বজাৰ বন্ধ হৈ পৰিছিল। ইয়াৰ ফলত তাত বাস কৰা ব্যৱসায়ী, বিক্ৰেতা আৰু মাছমৰীয়া সমাজত প্ৰভাৱ পৰে। বিশ্বাস কৰা হয় যে ইয়াত মাছমৰীয়া সমাজৰ ৰাইজে প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিল যে যদি তেওঁলোকৰ কৰ্মসংস্থাপন অক্ষত থাকে তেতিয়া তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ প্ৰিয় ভগৱান গণেশ বাবাৰ পূজা পালন কৰিব। যাতে তেওঁলোকক কঠিন সময়ৰ মাজেৰে পাৰ কৰি দিব পাৰে।

তাৰপিছত তেওঁলোকে  নতুন বজাৰ এখন আৰম্ভ কৰিবলৈ মাটিৰ টুকুৰা এটা পাইছিল। বৰ্তমান লালবাগ বজাৰ নামেৰে জনাজাত মাটিৰ প্লট এটা দিয়াৰ পিছত এই সম্প্ৰদায়টোৱে জীয়াই থাকিবলৈ সক্ষম হয়। স্থানীয় ৰাইজৰ মতে, ভগৱান গণেশৰ আশীৰ্বাদে তেওঁলোকক সেই কঠিন সময়ত জীয়াই থকাত সহায় কৰিছিল।

প্ৰতি বছৰে প্ৰভু গণেশ প্ৰতিষ্ঠা হোৱা সৰ্বজনিক গণেশ মণ্ডল (উৎসৱৰ সম্প্ৰদায়ৰ উদযাপন) নামৰ মাটিৰ এটা অংশ উৎসৰ্গা কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল। ইয়াৰ পিছত তেওঁলোকে নিজৰ প্ৰভুৰ প্ৰতি সন্মান প্ৰদৰ্শনৰ বাবে ইয়াত গণপতিৰ মূৰ্তিও স্থাপন কৰিছিল আৰু তেনেকৈয়ে সকলো আৰম্ভ হৈছিল।

এই পৰিয়ালে ৯০ বছৰ ধৰি মূৰ্তি নিৰ্মাণ কৰি আহিছে। ১৯৩৫ চনত কাম্বলী পৰিয়ালৰ মুৰব্বী মধুসুদন কাম্বলিয়ে গণপতিৰ মূৰ্তি নিৰ্মাণৰ দায়িত্ব লৈছিল। তেতিয়াৰ পৰাই মূৰ্তি বনোৱা আৰু যত্ন লোৱা তেওঁলোকৰ পৰিয়ালৰ পৰম্পৰাগ হৈ পৰিল। যোৱা কেইবছৰমানৰ পৰা তেওঁৰ পুত্ৰ ৰত্নাকৰ কাম্বলিয়ে মূৰ্তিৰ ডিজাইন আৰু নিৰ্মাণ কৰি আহিছে। এই মূৰ্তি সাধাৰণতে ১৮-২০ ফুট দীঘল হয়। 

কেৱল মূৰ্তিটোৱেই নহয়, ম'ডক আৰু লাড্ডুৰ লগত এক ঐতিহ্যও জড়িত হৈ আছে। শ্ৰী ভৱনী কেটাৰাৰ্ছে বহু বছৰ ধৰি লালবাগচা ৰজাৰ আইকনিক বুণ্ডী লাড্ডু নিৰ্মাণ কৰি আহিছে। ২৫০ জন লোকে এই সুস্বাদু বুণ্ডী লাড়ু তৈয়াৰ কৰি বাপ্পাৰ ভক্তক প্ৰসাদ হিচাপে বিতৰণ কৰে।